اگر آن نازنین رود به تماشای رنگ گل

چمن از شرم عارضش ندهد گل به چنگ گل

به خرامی که گل کند ز نهال جنون گلش

الم خار می کشد قدم عذر لنگ گل

می مینای این چمن ز شکست است موجزن

پی بوگیر و درشکن به خیال ترنگ گل

ز نشاط عرق ثمر به گلاب آب ده نظر

مگشای بالت آنقدر که کشند غنچه بنگ گل

نه به رنگ الفت بقا، نه ز بوی جلوه پرگشا

مگر این نقد پوچ را تو بسنجی به سنگ گل

طرب باغ رنگ اگر زند ازخنده گل به سر

تو هم این زخم تازه کن دو سه روزی به رنگ گل

به چنین وضع ناتوان نستیزی به این وآن

نبرد صرفه ای حیا به خس و خار چنگ گل

سحرجام فرصتم رمق شمع وحشتم

نفسی چند می کشم به شتاب درنگ گل

من بیدل درین چمن ز چه تشریف بشکفم

به فشار است رنگ هم زقباهای تنگ گل